Andi Watson’ın öğleden sonra kahvaltısı, işsiz olmakla uğraşmaya çalışan İngiliz bir çiftin hayat dilim hikayesini anlatıyor. Kasabanın endüstrisi olan Windsor Pottery kapandı, Rob ve Louise’i işten çıkardı. Sadece günlük faturalar hakkında endişeleniyorlar, aynı zamanda değişiklikten önce, düğünlerini planlıyorlar ve ilişkilerine başka bir gerginlik kaynağı ekliyorlardı.

Rob, işini geri almadığı fikriyle ilgili olarak bazı temel ekonomiyi öğrenir. Görünüşe göre kimse ona fabrikasının yaptığı ürünleri asla satın almadan neden kovulduğunu merak etme ikiyüzlülüğüne dikkat çekmemişti. Naif coşkusu, başka bir işe gireceği iddiasıyla kendini yeniden ortaya koyuyor, ancak bu iyimserlik gerçek hayata iyi dayanmıyor. Her şey kartopu başlatmaya başladığında – düğün, çocuklar, arkadaşlar, günlük görevler için planlar, hobiler için ekstra para yok, Rob ve Louise, fark etseler de etmeyin, daha da birbirinden ayrılıyor.

Okuyucu zor bir soru ile karşı karşıya: Louise, Rob’un drepresyonuna çok fazla okuyarak aşırı tepki veriyor mu yoksa Rob düğüne yararlı bir şekilde katkıda bulunamaması için yeterince okumuyor mu? Olaylar ayrıca, fikrinizi değiştirmek için asla çok geç olmadığı fikrine yalan verir. Bazı kararların sadece yaşamak zorunda olduğunuz sonuçları vardır, bu da evli olmak üzere olgunlaşmaya ihtiyaç duyan birisinin olağanüstü bir dersidir. Gerçekten olmak istediğiniz ya da olmanız istediğiniz şey olsun ya da olmasın, bir rutine çalışmak çok kolaydır.

Hayat ilerledikçe, okuyucu karakterlerin geri dönmediğini görür: Louise bir bilgisayar eğitim kursunu tamamlarken Rob, içme ve hiçbir şey yapmadığı bir hayata girer. Para hakkındaki endişeler ikinci doğa haline geldi, Louise istediği gelinlik arasında seçim yapmak ve balayına gidiyor. Artan anlaşmazlıkları ile yine de akademik olabilir.

Rob’un kendisi için üzülmesi kitaba nüfuz eder. Okuyucunun rolü, arkadaşlarının parlak bir şekilde paraleldir; Aynı zamanda ona önem veriyorum ve onun daha iyisini yaptığını görmek istiyorum, ama bu onun seçimi. Ne olduğunu, istediğim kadar etkileyemem. (Watson’ın sanatının derinliğini çok önemsediğimi, arkadaşları ona gerçeği anlatmasına rağmen, kendisi için anlamaya hazır olana kadar duyamıyor ve bu arada, hayatları da. Her ne kadar jestler yapsa da, pratik değil, aptal ve romantiktirler. Romantizmde yanlış bir şey yok, ama Louise’in ihtiyacı olan şey bu değil. Gerçekten büyüdüğünü belirtmek için, kendisine ödediği kadar ona dikkat edebileceğini göstermesi gerekir.

Watson’ın gri tonlu gölgeleme ve kalın çizgi tanımı ile karakterize edilen farklı stili, sıçrama ve sınırlarda gelişmeye devam ediyor. Çok sayıda duygunun bir oval, dört çizgi ve iki nokta (bir yüz için) ile tanımlanabileceği alışılmadık görünüyor, ancak karakterler reaktif gamı ​​çalıştırıyor. Sonuç olarak, hikayenin çok daha fazlası sözlü olmayan ve dolayısıyla çok daha gerçekçi olarak ifade edilebilir.

Watson, ister yaşanmış bir ev olsun, bir arabada biriken detritus veya mahalle bloğunun geri kalanında arka plan detaylarına özel dikkat gösteriyor. Hikaye, günlük etkileşimin küçük ölçekli sahneleriyle gelişir: arkadaşlarıyla içiyor, çamaşır yıkıyor. Bana dokunan tek paneldi, Rob’un bir araya gelmesi ve başka birinin onun için hayatına bakmasını beklemesine rağmen, hala Louise’in yanındaki yastıktaki resmiyle uyuduğu yerdi.

Karakterlerin kolay çizgileri, yarattıkları seramiğin ve kapsamlı arka planların yaygarasıyla iyi tezat oluşturuyor. Sıradan hareketler günlük yaşamın hareketlerini yakalar ve gölgeleme fiziksel ve duygusal olarak derinlik verir. Arka plan montajları, zaman geçerken ruh halindeki değişiklikleri gösterir. Diyalog-ağır bölümler bile ifade ve jest yoluyla ilginç kalır.

Sanatsal olarak, Watson’ın kolay çizgi stili ile kapsamlı ortamlar kullanımı arasında bir kontrast var; Örneğin bir sıçrama sayfası, Louise’in karmaşık bir oturma odasına eve gelmesinin yerli bir sahnesidir. Kavramsal olarak, bir kontrast da var. Rob ve Louise arasındaki çatışma açıklığa geçtikçe (çok daha belirgin ve dolayısıyla kutuplaşmış hale geldikçe), ayarlar çok daha ayrıntılı hale gelir ve her gün ikisi arasındaki etkileşimi temel alır. Gölgeleme, güçlü duyguları belirtmek için gölgedeki karakterlerle büyük bir etki için kullanılır. Teknik temel ama güçlü, Watson’ın güçlü karakter ifadesini destekliyor.

Hayatta Rob’un düşünmesinden çok daha fazla bağlantı var ve gözlerini açık görebilirsiniz (mecazi olarak). Nişanlısı da çarpıcı bir şekilde, istediği şeyi istediğini varsaydığını belirtiyor. İş hayatının nasıl olduğunu hiç düşünmemişti; Çünkü kimliği vardınull